Midden november, hartje herfst en zelfs de eerste natte sneeuwvlokken zijn gevallen. In Nederland. In Valencia bij lange na niet. Valencia is dat stad van de zon, van bloedhete zomers en voor de rest is het er altijd lente. Tijdens ons bezoek aan de stad fietsen we 17 kilometer om Natuurpark Albufera (niet het Portugese Albufeira) te bezoeken. En om de beste Paella van Spanje te proeven.
Fietsen naar Albufera
Als echte Hollanders kozen we er voor per fiets naar Albufera (dat 15 kilometer buiten de stad ligt) te gaan. Geen straf om langs het strand te fietsen met een zonnetje en 23 graden. Niet de hele route gaat over het fietspad. Het eerste stuk leggen we fietsend af door de opgedroogde rivier en nu stadspark; Turia (daarover later meer!) we komen we langs het imposante City of the Arts and Sciences, langs de industriële buitenwijken en vervolgens door de duinen en langs het strand. Waar het bizar rustig is. Waar we krekels horen, en ook de bruisende zee en waar ik overduidelijk de geur van dennennaalden ruik.
Het laatste deel houdt het fietspad op en vervolgen we onze route over de autoweg. Een avontuur voor onze gids. Niet eerder fietste ze hier en eigenlijk hadden we een helm op moeten hebben. Veilig en wel komen we toch aan bij het dorpje El Palmer. We huurde trouwens fietsen bij … Handig voor als je meer dan een dag en buiten de stad wil fietsen. In Valencia zijn er ook van die stadsfietsen die je in elk grote plaats ziet en overal kunt oppakken en neerzetten. Dit zijn echt fietsen die je langer bij je houdt.
Het grootste meer van Spanje
Aangekomen bij het meer worden we betoverd door de glinsterende zon dat op het kalme water weerkaatst en ze de stad nog op de achtergrond. De vissers rusten uit op hun kleurrijke bootjes, waar je een tochtje mee kunt maken. Na het schieten van foto’s fietsen wij nog een stukje verder, naar het dorpje El Palmar. Hier nemen wij de boot. Het gebied doet me denken aan de Weerribben in Drente. Maar dan zonniger, met authentieke vissershuizen en palmbomen. Albufera is een walhalla voor (water)vogels en het grootste meer van Spanje, omgeven door rijstvelden. En dat is een van de redenen waarom de paella hier zo goed is.
Traditionele Paella
En dat proeven we. Na het relaxte boottochtje zijn we om 3 uur wel toe aan een flinke lunch. We ploffen neer bij restaurant Mateu. Een enorm restaurant voor zo’n klein, rustig dorpje. We worden verwend met verse vis uit het meer, met knapperig brood en zachte, volle olijfolie en natuurlijk de paella. Simpel maar zo smaakvol. Niet eerder kon ik paella zo waarderen. De lunch sluiten we af met een typisch Spaans dessert en een Valenciaanse tint: Creme Catalana met sinaasappel. Dat frisse is zo goed bij de machtige creme. Dat doet die Valencianen heel goed. Wat zijn we blij als we met volle buik weer de fiets op stappen. Veel beter dan wanneer je in een auto of bus stapt en risico loopt op een after dinner dip ;).
Valencia is een heerlijke stad om een paar dagen rond te slenteren en nog fijner vind ik het de omgeving te ontdekken. Het natuurpark is een welkome afwisseling en een verkoeling tijdens hete zomerdagen. De voeten kunnen tijdens het fietsen bijkomen van het wandelen en de lekkerste Paella van Spanje moet je natuurlijk geproefd hebben.
The post Paella en Natuurpark Albufera appeared first on Food Travel Photography.